نَرمه‌نای (دودوک یا بالابان) یکی از سازهای بادی قدیم شرق است.
نرمه‌نای از سازهای قدیمی و ریشه‌دار متعلق به نواحی کرد‌نشین است و نوازندگان شناخته شده‌ای از این نواحی نوای آن را به گوش جهانیان رسانده‌اند. این ساز در میان آذری‌زبان‌ها به عنوان بالابان و در بین ارامنه به نام شناخته می‌شود.
نرمه‌نای دارای نی مخصوص کوچکی است که قمیش خوانده می‌شود و معمولاً دارای ۹ تا ۱۴ سانتی‌متر درازا است. نی کوچک یا قمیش به‌وسیله بست چوبی انعطاف‌پذیری احاطه شده‌است که در طول نی متحرک است و بر روی آن می‌لغزد. این بست برای کوک کردن نرمه‌نای است، زیرا همین بست باز و بسته کردن دهانه نی را کنترل می‌کند. این نی به وفور در اطراف رود ارس می‌روید.
نَرمه‌نای (دودوک یا بالابان) یکی از سازهای بادی قدیم شرق است
اولین و مهم‌ترین چیز به هنگام نواختن نرمه‌نای طرز به دهان گذاشتن نی کوچک یا قمیش آن می‌باشد. نرمه‌نای از جمله ساز‌هایی است که در همه گونه‌های موسیقی مناطق کرد‌نشین اعم از ریتمیک و غیر ریتمیک یا بزمی و رزمی نقش انکار‌ناپذیری دارد.
در اسناد و مدارك در دسترس: اين ساز را به اختلاف قسمى سرنا و كرنا و شبيه شيپور بزرگ ، شبيه نى‌لبك با ۶ سوراخ انگشتى و يك زبانه ۱۱ سانتى‌متری ، شبيه سرنا با يك زبانه پهن ، همانند ساز باستانى نَرمه ناي و دوزبانه ، همچنين سازي با ۷ سوراخ انگشتى و يك سوراخ شستى و دو زبانه به در ازای ۶ سانتى‌متری با ۸ سوراخ انگشتى و يك سوراخ شستى و زبانه‌دار نوشته‌اند.
ساز دودوک, دودوک
نرمه‌نای دارای نی مخصوص کوچکی است که قمیش خوانده می‌شود
اختلاف در اندازه تنه و شمار سوراخهای بالابان و بى‌زبانه يا يك زبانه و دو زبانه بودن آن، اگر ناشى از اشتباه نويسندگان در شناخت بالابان نباشد، به تنوع ساخت و بزرگ و كوچك بودن اين ساز در حوزه‌هاي جغرافيايى – فرهنگى گوناگون و شيوه ساختن آن به شكل نى يا سرنا مربوط مى‌شود.