اندام واره ها (organoids) یک نسخه مینیاتوری و ساده شده از یک اندام انسانی است که به صورت سه بعدی در آزمایشگاه تولید می شود و آرایه آناتومیکی واقعی را نشان می دهد.

این اندام واره ها از یک یا چند سلول – سلول رویانی بنیادی یا سلول بنیادی چندتوانی القاشده – منشأ می گیرند که می توانند در محیط کشت به صورت سه بعدی خودشان را سازمان دهند.

این مدل های سه بعدی بافت انسانی را می توان برای آزمایش داروها پیش از آنکه آن ها را روی انسان ها آزمایش کنند، به کار برد. ساختن این کشت های سلولی سه بعدی در آزمایشگاه این امید را ایجاد می کند که در نهایت بتوان اندام کامل انسانی مثلاً قلب، کبد یا کلیه را در آزمایشگاه رشد داد.

مشکل اساسی دانشمندان در ساختن اندام ها قرار دادن انواع بسیار متفاوت سلول های تشکیل دهنده بافت یک اندام معین در موقعیت درست نسبت به هم است، به طوری که سلول های درست با یکدیگر در تماس باشند.

دانشمندان در کشت های آزمایشگاهی توانسته اند با استفاده از قطعه هایی از DNA که به طور انتخابی یک سلول را به سلول مجاور متصل می کنند، بر این مشکل غلبه کنند. در این حالت سلول های بافت یک اندام مانند بلوک های لگو در کنار هم جور می شوند و یک ساختار سه بعدی ایجاد می کنند.

این کشت سه بعدی سلول ها می تواند در پهنای چند سانتی متری و با ضخامتی حدود ۵۰ تا ۱۰۰ میکرون (یک هزارم میلی متر) رشد کند (برای مقایسه در نظر بگیرید که ضخامت میانگین موی انسان ۱۰۰ میکرون است).

دلیل اینکه نمی توان در حال حاضر بافت های بزرگ تر و با ضخامت بیشتری در آزمایشگاه ساخت، این است که سلول های درونی این اندام واره ها برای رشد به اکسیژن و مواد مغذی به دست آمده از رگ های خونی دارند.

دانشمندان در حال حاضر می توانند سلول های درست را در موقعیت های درست قرار دهند، اما هنوز باید روشی بیابند تا این سلول ها را با خون یا ماده جایگزین تغذیه کنند.

اگر بتوان رگ های خونی دارای کارکرد درون این اندام واره ها ساخت، امکان ایجاد ساختارهای بافتی بزرگتر در آزمایشگاه فراهم می شود.